การเปรียบเทียบระดับตัวชี้วัดทางชีววิทยาระหว่างผู้ป่วยโรคปริทันต์อักเสบที่ได้รับการรักษาด้วยการขูดหินน้ำลายเกลารากฟันอย่างเดียวกับการขูดหินน้ำลายเกลารากฟันร่วมกับการรับประทานแคปซูลผงรากฮว่านง็อก

Abstract

บทคัดย่อ วัตถุประสงค์:  เพื่อศึกษาประสิทธิภาพของแคปซูลผงรากฮว่านง็อกต่อระดับสารสื่ออักเสบซี-รีแอคทีฟโปรตีนความไวสูง   ไฟบริโนเจน คลื่นไฟฟ้าหัวใจรวมทั้งการเปลี่ยนแปลงของสภาพอวัยวะปริทันต์ เมื่อรับประทานผงรากฮว่านง็อกร่วมกับการขูดหินน้ำลายเกลารากฟันทั้งปาก วัสดุอุปกรณ์และวิธีการ: อาสาสมัครจำนวน 46 คน  ซึ่งได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคปริทันต์อักเสบระดับปานกลางหรือรุนแรงได้รับการคัดเลือกและแบ่งเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มทดลองและควบคุมกลุ่มละ 23 คน  กลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมรับประทานยาแคปซูลฮว่านง็อกและยาหลอกตามลำดับเป็นเวลา 2 สัปดาห์โดยรับประทานครั้งละ 4 แคปซูล ก่อนอาหารมื้อเช้าและมื้อเย็น   ทั้ง 2 กลุ่มได้รับการขูดหินน้ำลายเกลารากฟันในสัปดาห์ที่ 2 และ 3    บันทึกผลซี-รีแอคทีฟโปรตีน ไฟบริโนเจน  ก่อนการทดลอง หลังการรับประทานยา  1  สัปดาห์    สัปดาห์ที่ 3   และ 3 เดือนหลังขูดหินน้ำลายเกลารากฟัน  บันทึกผลทางคลินิกก่อนการทดลอง หลังการรับประทานยา  1  สัปดาห์  และ 3  เดือนหลังขูดหินน้ำลายเกลารากฟัน ประเมินคลื่นหัวใจก่อนการรักษาและ 3   เดือนหลังขูดหินน้ำลายเกลารากฟัน ผลการทดลอง: ซี-รีแอคทีฟโปรตีนมีแนวโน้มลดลงในกลุ่มทดลอง แต่ไม่พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติระหว่างกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม ในขณะที่ไฟบริโนเจนมีแนวโน้มสูงขึ้น ทั้ง 2 กลุ่ม    ไม่มีการเปลี่ยนแปลงคลื่นหัวใจทั้ง  2  กลุ่ม ส่วนผลทางคลินิกปริทันต์พบว่าค่าเฉลี่ยร่องลึกปริทันต์ลดลงและระดับการยึดเกาะของอวัยวะปริทันต์เพิ่มมากขึ้นภายหลังการรักษา ในกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม แต่ไม่พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติทั้งสองกลุ่ม สรุปผล: การวิจัยครั้งนี้แสดงผลว่าการรับประทานผงรากฮว่านง็อก มีแนวโน้มในการลดสารสื่ออักเสบชนิดซี-รีแอคทีฟโปรตีน คำสำคัญ : การขูดหินน้ำลายเกลารากฟัน คลื่นหัวใจ  แคปซูลผงรากฮว่านง็อก   ซี-รีแอคทีฟโปรตีน  ไฟบริโนเจน   โรคปริทันต์อักเสบเรื้อรัง