การศึกษาการใช้รูปแบบการจัดการเรียนรู้ด้วยเทคนิคนั่งร้านเสริมเรียนรู้เพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของผู้เรียนในระบบการศึกษาทางไกล

Abstract

บทคัดย่อ การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของการใช้รูปแบบการจัดการเรียนรู้ด้วยเทคนิคนั่งร้านเสริมเรียนรู้ที่มีต่อการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของผู้เรียนในระบบการศึกษาทางไกล ออกแบบการวิจัยด้วยการวิจัยกึ่งทดลอง กลุ่มตัวอย่างคือ ผู้เรียนในระบบการศึกษาทางไกล ชั้นปีที่ 1จำนวน 90 คน แบ่งกลุ่มแยกตามหน่วยการเรียน โดยแบ่งเป็น 3 กลุ่มๆละ30 คนคือกลุ่มทดลอง A กลุ่มทดลอง B และกลุ่มควบคุม C เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยแบบวัดการเรียนรู้ด้วยการนำตนเอง รูปแบบการจัดการเรียนรู้จำนวน 6 ครั้งๆละ 3 ชั่วโมง รวม 18 ชั่วโมง วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้การวิเคราะห์ความแปรปรวนพหุคูณ (Multivariate Analysis of Variance:MANOVA) ผลการวิจัยพบว่า 1) ผู้เรียนที่ได้รับการจัดการเรียนรู้ด้วยเทคนิคนั่งร้านเสริมเรียนรู้ มีค่าเฉลี่ยด้านความพร้อม ความสามารถ และพฤติกรรมการเรียนรู้ด้วยการนำตนเอง ภายหลังการทดลองสูงกว่าก่อนการทดลอง 2) ผู้เรียนที่ได้รับการจัดการเรียนรู้โดยผู้สอนที่ใช้เทคนิคนั่งร้านเสริมเรียนรู้ร่วมกับผู้ช่วยสอนที่ได้รับการฝึกฝนเทคนิคนั่งร้านเสริมการเรียนรู้ มีค่าเฉลี่ยด้านความพร้อม ความสามารถ และพฤติกรรมการเรียนรู้ด้วยการนำตนเอง สูงกว่ากลุ่มที่ได้รับการจัดการเรียนรู้แบบปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .053) ผู้เรียนกลุ่มที่ได้รับการจัดการเรียนรู้โดยผู้สอนที่ใช้เทคนิคนั่งร้านเสริมเรียนรู้ร่วมกับผู้ช่วยสอนที่ได้รับการฝึกฝนเทคนิคนั่งร้านเสริมเรียนรู้ มีค่าเฉลี่ยการเรียนรู้ด้วยการนำตนเอง สูงกว่ากลุ่มที่ได้รับการจัดการเรียนรู้โดยผู้สอนที่ใช้เทคนิคนั่งร้านเสริมเรียนรู้ร่วมกับผู้ช่วยสอนที่ไม่ได้รับการฝึกฝนเทคนิคนั่งร้านเสริมการเรียนรู้ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ.05เมื่อเปรียบเทียบรายคู่ พบว่า ทั้งด้านความพร้อม ความสามารถ และพฤติกรรมการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองระหว่างกลุ่มทดลอง A กับ กลุ่มทดลอง B และกลุ่มทดลอง A กับกลุ่มควบคุม C มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 จากผลการวิจัยเสนอแนะว่า การนำเทคนิคนั่งร้านเสริมเรียนรู้ไปใช้จัดการเรียนรู้ในระบบการศึกษาทางไกลเพื่อให้เกิดประสิทธิภาพสูงสุดผู้ช่วยสอนควรจะได้รับการฝึกฝนเทคนิคนั่งร้านเสริมเรียนรู้ด้วย คำสำคัญ: การเรียนรู้ด้วยการนำตนเอง  เทคนิคนั่งร้านเสริมเรียนรู้ ระบบการศึกษาทางไกล ABSTRACT This research aims to study the outcomes of applying scaffolding strategy on self-directed learning of distant learners. The research is quasi experimental. The sample groups consisted of 90 freshmen students fromdistant learning system, divided into 3 groups according to their instructional units. Each group made of 30 students: sample group A, sample group B, and control group C. Data collections were accomplished by self-directed learning assessments which were taken 6 times, 3 hours each, 18 hours in total. Data analysis was done by multivariate analysis of variance (MANOVA). The research result indicated that 1) learners had higher average score on readiness, learning ability, and self-directed learning behavior after using scaffolding strategy, 2) learners under the care of lecturer who used scaffolding strategy in cooperation with teaching-assistant who practiced scaffolding strategy, had higher averagescore on readiness, learning ability, and self-directed learning behavior compared to those who enrolled in usuallearning strategy at statistically difference .05, 3) learners under the care of lecturer who used scaffolding strategyin cooperation with teaching-assistant who practiced scaffolding strategy, had higher score of self-directed learning compared to those who studies with lecturer who used scaffolding strategy but without teaching-assistant who practiced scaffolding strategy at statistically difference .05. In paired-comparison on readiness, learning ability, and self-directed learning behavior, the research found that sampling group A and B as well as sampling group A and controlled group C were significantly different at statistical level .05. In order to maximize the potential of employing scaffolding strategy to manage distant learning system, teaching-assistant supposed to be trained to use scaffolding strategy. Keywords: Self-Directed Learning, Scaffolding Technique, Distance Education System