องค์ประกอบและกลวิธีทางภาษาที่ใช้โน้มน้าวใจในโฆษณาภายนอกรถโดยสารประจำทาง ขสมก. และรถร่วมบริการขสมก. (ELEMENTS AND PERSUASIVE LANGUAGE STRATEGIES IN BMTA BUS AND BMTA PRIVATE JOINT BUS ADVERTISING)
Abstract
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาองค์ประกอบของโฆษณาและกลวิธีทางภาษาที่ใช้โน้มน้าวใจในโฆษณาภายนอกรถโดยสารประจำทาง ขสมก. และรถร่วมบริการ ขสมก. โดยศึกษาจากโฆษณาประเภทสินค้าอุปโภคและบริโภค ที่ติดตั้งบริเวณภายนอกรถโดยสารประจำทาง ขสมก. และรถร่วมบริการ ขสมก. ในปี 2561 และ 2562 จำนวนทั้งสิ้น 90 ชิ้น ผลการวิจัยพบว่า องค์ประกอบของโฆษณาภายนอกรถโดยสารประจำทางขสมก. และรถร่วมบริการ ขสมก. มี 4 องค์ประกอบ ได้แก่ เนื้อหาโฆษณา ภาพและคำอธิบายภาพ สโลแกนและข้อมูลเสริม ส่วนกลวิธีทางภาษาที่ใช้โน้มน้าวใจ แบ่งได้ 2 กลวิธี คือ 1. กลวิธีทางวัจนภาษา พบ 6 กลวิธีย่อย ได้แก่ การเลือกใช้คำศัพท์ การกล่าวอ้าง การกล่าวเกินจริง การใช้มูลบท การใช้อุปลักษณ์ และการใช้คำถามเชิงวาทศิลป์ 2. กลวิธีทางอวัจนภาษา พบ 2 กลวิธีย่อย ได้แก่ การใช้ภาพและการใช้สี ผลการวิจัยดังกล่าวแสดงให้เห็นว่า องค์ประกอบและกลวิธีทางภาษาในโฆษณาภายนอกรถโดยสารประจำทาง เป็นเครื่องมือสำคัญในการโน้มน้าวใจผู้บริโภคที่สัญจรบนท้องถนน คำสำคัญ: องค์ประกอบ กลวิธี โน้มน้าว โฆษณา The objective of this article is to study elements and persuasive language strategies in BMTA bus and BMTA private joint bus advertising. The data were collected from consumer goods category advertisements that installed outside the BMTA bus and BMTA private joint bus advertising in 2018 and 2019, total of 90 advertisements. The results showed that there are 4 elements in the BMTA bus and BMTA private joint bus advertising: Copy, Image and Description, Slogan and More information. Persuasive language strategies is divided into 2 major categories which are 1. Verbal strategies found 6 sub-strategies: Lexical selection, Claiming technique, Exaggeration, Presupposition, Metaphor and Rhetorical questions. 2. Nonverbal strategies found 2 sub-strategies: Image and Color. The results of research show that elements and language strategies in the BMTA bus and BMTA private joint bus advertising are essential tools to convince consumers on the road. Keywords: Element, Strategies, Persuade, AdvertisementDownloads
References
เสรี วงษ์มณฑา. (2546). หลักการโฆษณา. กรุงเทพฯ: ธรรมสาร.
ณัฏฐ์ชุดา วิจิตรจามรี. (2544). การสื่อสารเพื่อการโน้มน้าวใจ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
วัลลภา จิระติกาล. (2550). การใช้ภาษาโน้มน้าวใจในโฆษณาเครื่องสำอางสำหรับผู้ชายในนิตยสารผู้ชาย ปี พ.ศ. 2549. วิทยานิพนธ์ อ.ม. (ภาษาไทย). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กัลยกร วรกุลลัฎฐานีย์, และพรทิพย์ สัมปัตตะวนิช. (2551). การโฆษณาเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
INRIX. (2020). INRIX 2020 Global Traffic Scorecard Infographic. Retrieved April 30, 2021, from https://inrix.com/scorecard/
สมัชชนันท์ เอกปัญญากุล. (2558). การเขียนข้อความโฆษณา Copy Writing. กรุงเทพฯ:มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พรพรรณ แก้วสุทธา. (2551). ลักษณะภาษาที่ใช้ผ่านสื่อโฆษณาด้านนอกรถโดยสาร ขสมก. วิทยานิพนธ์ ศศ.ม. (ภาษาศาสตร์). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อรวรรณ ปิลันธน์โอวาท. (2554). การสื่อสารเพื่อโน้มน้าวใจ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เนาวนิจ สิริผาติวิรัตน์. (2544). ภาษาชักจูงในโฆษณาโทรทัศน์: การศึกษาภาษาระดับข้อความตามแนววัจนปฏิบัติศาสตร์. วิทยานิพนธ์ ศศ.ม. (ภาษาศาสตร์). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
จุฬธิดา อภัยโรจน์. (2549). การศึกษาปริจเฉทรายการขายตรงสินค้าเครื่องสำอางทางโทรทัศน์. วิทยานิพนธ์ อ.ม. (ภาษาไทย). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุทธาทิพย์ อร่ามศักดิ์. (2551). กลวิธีการเขียนเพื่อโน้มน้าวใจในคอลัมน์หมวดแฟชั่นในนิตยสาร SPICY พ.ศ. 2549. วิทยานิพนธ์ อ.ม. (ภาษาไทย). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นพวัฒน์ สุวรรณช่าง. (2553). การใช้ภาษาโน้มน้าวใจในบทโฆษณาในนิตยสารสุขภาพ. วิทยานิพนธ์ อ.ม.(ภาษาไทย). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พฤกษา เกษมสารคุณ. (2558, มกราคม-มิถุนายน). การใช้ภาษาโน้มน้าวใจในสื่อเกี่ยวกับมะเร็งปากมดลูก.วารสารมนุษยศาสตร์ ฉบับบัณฑิตศึกษา, 4(1), 107-118.
พรทิพย์ สัมปัตตะวณิช. (2546). แรงจูงใจกับการโฆษณา. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ศิระวัสฐ์ กาวิละนันท์. (2562, กรกฎาคม-ธันวาคม). ความสัมพันธ์ระหว่างกลวิธีทางภาษากับภาพตัวแทนทัวร์จีนในเว็ปไซต์พันทิป: การศึกษาตามแนววาทกรรมวิเคราะห์เชิงวิพากษ์. วารสารอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 41(2), 23-44.
ศรีกัญญา มงคลศิริ. (2547). Brand Management. กรุงเทพฯ: Higher Press.
สมเกียรติ รักษ์มณี. (2551). เอกสารคำสอนรายวิชา 361322 ภาษาวรรณศิลป์. กรุงเทพฯ: ภาควิชาภาษาไทย คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
กฤษดาวรรณ หงศ์ลดารมภ์. (2551). วัจนปฏิบัติศาสตร์. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
George Lakoff, and Mark Johnson. (1980). Metaphor We Live By. Chicago: University of Chicago Press.
Kövecses, Zoltán. (2002). Metaphor: A Practical Introduction. Oxford: Oxford University Press.
รัชนินท์ พงศ์อุดม. (2548). ความสัมพันธ์ระหว่างภาษากับค่านิยมเกี่ยวกับความงาม: การศึกษาวาทกรรมโฆษณาเครื่องสำอางในภาษาไทย. วิทยานิพนธ์ อ.ม. (ภาษาศาสตร์). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Angela Goddard, and Neil Carey. (2017). Discourse: The Basic. London and New York: Roultledge.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2022 วารสารศรีนครินทรวิโรฒวิจัยและพัฒนา (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์)
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.