ผลการใช้เทคนิคแบบแลททิซที่มีต่อความสามารถด้านการคูณของนักเรียนที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ในโรงเรียนเรียนรวม

Abstract

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์ลักษณะการใช้เทคนิคแบบแลททิซในการพัฒนาความสามารถ ด้านการคูณ ของนักเรียนที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ในโรงเรียนเรียนรวม และเพื่อเปรียบเทียบความสามารถ ด้านการคูณ ของนักเรียนที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ในโรงเรียนเรียนรวม ก่อนและหลังการใช้เทคนิคแบบแลททิซ กลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียนที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา ระดับเล็กน้อย ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2563 ในโรงเรียนแกนนำจัดการเรียนรวม เขตดุสิต กรุงเทพมหานคร จำนวน 3 คน แบ่งเป็นเพศชาย 2 คน เพศหญิง 1 คน โดยวิธีการเลือกแบบเจาะจง (Purposive sampling) ดำเนินการทดลองเป็นแบบ One Group Pretest - Posttest Design เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แผนสอนเสริมการจัดการเรียนรู้ เรื่องการคูณ แบบทดสอบความสามารถ ด้านการคูณ และบันทึกหลังการสอน ทำการสอนเสริมโดยใช้เทคนิคแบบแลททิซ จำนวน 16 แผน แผนละ 50 นาที สอนวันจันทร์ – วันพฤหัสบดี วันละ 1 ครั้ง ทำการวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติพื้นฐาน และหาค่าคะแนนเพิ่มสัมพัทธ์ (Relative Gain Score) แล้วแปลคะแนนตามเกณฑ์ระดับพัฒนาการ ผลการวิจัยพบว่า ผลการใช้เทคนิคแบบแลททิซที่มีต่อความสามารถ ด้านการคูณ ของนักเรียนที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ในโรงเรียนเรียนรวม หลังการใช้เทคนิคแบบแลททิซสูงขึ้นเฉลี่ยร้อยละ 79.05 มีพัฒนาการระดับสูงมาก เป็นผลมาจากการใช้เทคนิคการคูณแบบแลททิซที่มีลำดับขั้นตอนอย่างชัดเจนเป็นรูปธรรม ช่วยลดความยุ่งยากในการจัดระบบแนวคิดบนกระดาษ และการคิดเลขในใจเชิงนามธรรม อีกทั้งการให้เวลาผู้เรียนได้คิด และฝึกฝนสิ่งที่เรียนรู้อย่างสม่ำเสมอ ย่อมทำให้ผู้เรียนเกิดทักษะในสิ่งนั้นๆ เกิดการเรียนรู้อย่างลึกซึ้ง และมีความสุขในการเรียน