การเผยแพร่นาฏศิลป์ไทยในยุคดิจิทัล

Abstract

นาฏศิลป์ไทยเป็นวัฒนธรรมแขนงหนึ่งที่สามารถถ่ายทอดวิถีการดำเนินชีวิตของคนไทยออกมา ในรูปแบบของการละคร ซึ่งเป็นศิลปะที่มีความประณีตงดงาม รวมถึงมีความสำคัญและมีความจำเป็นต่อชีวิตมนุษย์เป็นอย่างยิ่ง ปัจจุบันวิชานาฏศิลป์เปิดสอนอยู่ในสถาบันการศึกษาเกือบทุกระดับ มีกระบวนการเรียนการสอนที่เป็นแบบแผน โดยจัดทำสื่อและกิจกรรมเพื่อประเทืองปัญญา โดยใช้ระบบการเรียนการสอนที่มีผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง อย่างไรก็ตาม สภาพสังคมที่ผู้คนต่างแก่งแย่งแข่งขันกันทำมาหากินเพื่อเลี้ยงชีพ ทำให้เกิดการสอนมีระยะเวลาอันจำกัด ผู้สนใจจะเรียนมีมาก    ครูนาฏศิลป์จึงไม่สามารถถ่ายทอดวิชาให้ชนิดตัวต่อตัวแบบโบราณได้ ดังนั้นทุกวันนี้ในขณะที่โลกกำลังก้าวเข้าสู่ยุคโลกาภิวัตน์ โดยมีพื้นฐานอยู่บนแนวทางของการพัฒนาพลังสำคัญแห่งการขับเคลื่อนในการพัฒนา คือ วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี วัฒนธรรมจะเปลี่ยนไปตามความเจริญ การเปลี่ยนแปลงไปข้างหน้าเท่านั้นที่จะทำให้วัฒนธรรมมีเสถียรภาพ ต่อมาเมื่อสภาพสังคมเปลี่ยนไปฐานความคิดก็เปลี่ยนตามไปด้วย ฉะนั้น เมื่อเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารได้มีการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะการสื่อสารผ่านระบบเครือข่ายอินเทอร์เน็ตที่ผู้คนในยุคดิจิทัลให้ความสนใจ และใช้เป็นช่องทางในการค้นคว้าหาข้อมูลเกี่ยวกับนาฏศิลป์ไทย พร้อมทั้งการสื่อสารในรูปแบบต่างๆ อย่างแพร่หลายจนกลายเป็นส่วนหนึ่ง ของการดำรงชีวิต เรียกว่าเป็นปัจจัยหลักในการดำรงชีวิตอีกหนึ่งปัจจัยที่ตอบสนองการเรียนรู้ของมนุษย์ในยุคดิจิทัล ให้เป็นผู้มีความสามารถเรียนรู้ด้วยตนเองและเป็นผู้เรียนรู้อย่างต่อเนื่องตลอดชีวิต