วารสารหน่วยวิจัยวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี และสิ่งแวดล้อมเพื่อการเรียนรู้ (Journal of Research Unit on Science, Technology and Environment for Learning)

การจัดการของเสียอุตสาหกรรมของโรงงานผลิตชิ้นส่วนคอนกรีตสำเร็จรูป

2025-08-03T08:26:16+00:00

Industrial Waste Management of Precast Concrete Production Plants

Jeth Rueangrit and Weawboon Yamsaengsung

รับบทความ: 12 พฤษภาคม 2568; แก้ไขบทความ: 15 สิงหาคม 2568; ยอมรับตีพิมพ์: 28 สิงหาคม 2568; Abstract online: 30 สิงหาคม 2568

บทคัดย่อ

การศึกษาเชิงสำรวจครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) แหล่งกำเนิด ปริมาณ และลักษณะทางกายภาพของของเสียอุตสาหกรรม 2) วิธีการเก็บรวบรวม และการขนส่งของเสียอุตสาหกรรม 3) วิธีการบำบัดและการกำจัดของเสียอุตสาหกรรม 4) ค่าใช้จ่ายในการจัดการของเสียอุตสาหกรรม และ 5) เสนอแนวทางการจัดการของเสียอุตสาหกรรมที่เหมาะสม โดยประชากรคือโรงงานผลิตชิ้นส่วนคอนกรีตสำเร็จรูป ใช้วิธีในการสุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง เป็นของเสียที่เกิดขึ้นภายในโรงงานผลิตชิ้นส่วนคอนกรีตสำเร็จรูป และมีเครื่องมือที่ใช้ในการศึกษาประกอบด้วย แบบสำรวจที่ 1 ใช้ในการสำรวจแหล่งกำเนิด และปริมาณของของเสีย แบบสำรวจที่ 2 ใช้ในการสำรวจวิธีการเก็บรวบรวม และการขนส่งของเสีย แบบสำรวจที่ 3 ใช้ในการสำรวจวิธีการบำบัด และการกำจัดของเสีย แบบสำรวจที่ 4 ใช้ในการสำรวจค่าใช้จ่ายในการจัดการของเสีย และเครื่องมือในการหาปริมาณของเสียทั้งหมดและลักษณะทางกายภาพของของเสีย วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา คือ ร้อยละ และค่าเฉลี่ยเลขคณิต ผลการศึกษา พบว่า 1) ของเสียอุตสาหกรรมเกิดจากหลายหน่วยงานในโรงงาน แบ่งเป็น 14 ชนิด แยกเป็นของเสียอันตราย 4 ชนิด และของเสียไม่อันตราย 10 ชนิด โดยของเสียทั่วไปเกิดขึ้นเฉลี่ย 69.39 กิโลกรัมต่อวัน ความหนาแน่นมีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 0.26 กิโลกรัมต่อลิตร และมีองค์ประกอบทางกายภาพ ได้แก่ เศษอาหารมากที่สุด ร้อยละ 28.03 รองลงมาคือ แก้ว ยาง อื่น ๆ กระดาษ และพลาสติก ตามลำดับ 2) โรงงานมีการคัดแยกของเสียอุตสาหกรรมที่แหล่งกำเนิด มีภาชนะเก็บรวบรวม แต่ไม่มีการติดฉลากที่ภาชนะ ของเสียส่วนใหญ่ที่สามารถขายได้จะมีผู้มารับซื้อที่โรงงาน ซึ่งโรงงานมีใบนำสินค้าออกนอกโรงงาน แต่โรงงานยังไม่ได้ดำเนินเรื่องเกี่ยวกับการขออนุญาตนำสิ่งปฏิกูลหรือวัสดุที่ไม่ใช้แล้วออกนอกโรงงานอย่างถูกต้องตามกฎหมาย จากหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง 3) โรงงานมีวิธีการบำบัดและการกำจัด ได้แก่ การขาย การเพิ่มมูลค่า และการแยกวัสดุเพื่อนำกลับมาใช้ใหม่ รวมถึงการฝังกลบในพื้นที่โรงงาน การให้เทศบาลนำไปกำจัด และการให้แม่ค้าและประชาชนนำไปใช้ประโยชน์ โดยของเสียที่นำไปใช้ประโยชน์ไม่ได้ จะถูกทิ้งรวมกับกากของเสียทั่วไป 4) โรงงานมีรายได้จากการขายของเสียเฉลี่ยเดือนละ 39,206.75 บาท และมีค่าใช้จ่ายในการจัดการของเสียเฉลี่ยเดือนละ 42,353.75 บาท และ 5) แนวทางการจัดการของเสียอุตสาหกรรมมีวิธีการและขั้นตอนที่แตกต่างกันตามชนิดของของเสียอุตสาหกรรมแต่ละชนิด

คำสำคัญ: การจัดการของเสีย ของเสียอุตสาหกรรม ชิ้นส่วนคอนกรีตสำเร็จรูป

Abstract

This exploratory study aimed to investigate 1) the sources, quantities, and physical characteristics of industrial waste, 2) the collection and transportation methods of industrial waste, 3) the treatment and disposal practices of industrial waste, 4) the cost of industrial waste management, and 5) appropriate industrial waste management guidelines. The population of the study consisted of precast concrete component manufacturing factories. A purposive sampling method was employed, focusing on waste generated within these factories. The research tools included four survey forms: Survey 1 for identifying sources and quantities of waste, Survey 2 for waste collection and transportation methods, Survey 3 for waste treatment and disposal methods, and Survey 4 for waste management costs. Additionally, tools were used to measure the total quantity and physical characteristics of the waste. Data were analyzed using descriptive statistics, including percentage and arithmetic mean. The study found that: 1) Industrial waste originated from various departments within the factory and could be categorized into 14 types 4 hazardous and 10 non–hazardous. General waste had an average daily quantity of 69.39 kilograms with an average density of 0.26 kilograms per liter. The main physical components included food scraps (28.03%), followed by glass, rubber, others, paper, and plastic, respectively. 2) The factories separated waste at the source and used collection con-tainers; however, the containers were not labeled. Most marketable waste was collected by buyers at the factory. Although the factories issued goods dispatch forms, they had not yet ob-tained legal authorization from relevant authorities to transport waste materials off–site. 3) Waste treatment and disposal methods included selling, value–adding, material separation for reuse, on–site landfill, disposal by municipal authorities, and distribution to local vendors and residents. Waste that could not be reused was disposed of along with general waste. 4) The factories generated an average monthly income of 39,206.75 THB from selling waste, with an average monthly waste management cost of 42,353.75 THB. 5) Industrial waste management procedures varied according to the type of waste.

Keywords: Waste management, Industrial waste, Precast concrete components

การจัดการเรียนรู้ฟิสิกส์แบบสืบเสาะหาความรู้เรื่องแรงในชีวิตประจำวันเพื่อยกระดับทักษะการโต้แย้งทางวิทยาศาสตร์

2025-10-09T13:06:44+00:00

Inquiry–Based Physics Learning on Forces in Everyday Life to Enhance Scientific Argumentation Skills

Darunee Weraphan, Karntarat Wuttisela, Chansit Khamput, Choksin Tanahoung and Sura Wuttiprom

รับบทความ: 9 ตุลาคม 2568; แก้ไขบทความ: 25 พฤศจิกายน 2568; ยอมรับตีพิมพ์: 26 พฤศจิกายน 2568; Abstract online: 26 พฤศจิกายน 2568

บทคัดย่อ

การโต้แย้งทางวิทยาศาสตร์เป็นสมรรถนะสำคัญในวิชาฟิสิกส์ที่ช่วยให้นักเรียนสร้างข้อ-กล่าวอ้างโดยมีเหตุผลและหลักฐานรองรับ งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของการเรียนรู้แบบสืบเสาะหาความรู้ต่อทักษะการโต้แย้งทางวิทยาศาสตร์ของนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 2 จำนวน 36 คน โดยใช้การวิจัยเชิงกึ่งทดลองแบบกลุ่มเดียววัดผลก่อน–หลัง เครื่องมือคือแผนการจัดการเรียนรู้ 6 แผน และแบบประเมินทักษะการโต้แย้งตามกรอบ Toulmin วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา การ ทดสอบค่าที การคำนวณ normalized change และ effect size ผลการวิจัยพบว่านักเรียนมีพัฒนา-การทางทักษะการโต้แย้งอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < .001) ค่า normalized change = 0.75 และ Cohen’s d_z = 1.74 แสดงถึงความแตกต่างขนาดใหญ่มาก การวิเคราะห์รายหัวข้อพบว่าหัวข้อที่มีความเป็นรูปธรรม เช่น ความดันของของเหลวและแรงเสียดทาน มีค่า g_av > 3.50 ในขณะที่หัวข้อที่มีความเป็นนามธรรม เช่น แรงและสนามของแรง มีค่าเพียง g_av ≈ 1.07 นอกจากนี้การโต้แย้งในองค์-ประกอบ ข้ออ้าง ข้อโต้แย้งที่ต่างออกไปและเหตุผลเสริม พัฒนาในระดับสูง แต่เหตุผลและหลักฐานพัฒนาในระดับปานกลาง ผลการศึกษาชี้ว่าการเรียนรู้แบบสืบเสาะหาความรู้มีศักยภาพสูงต่อการพัฒนาทักษะการโต้แย้ง แต่ควรเสริมกลยุทธ์เพิ่มเติมในหัวข้อเชิงนามธรรม

คำสำคัญ: การเรียนรู้แบบสืบเสาะหาความรู้ การโต้แย้งทางวิทยาศาสตร์ ฟิสิกส์ศึกษา

Abstract

Scientific argumentation is a key competency in physics education, enabling students to construct claims justified by evidence and reasoning. This study aimed to investigate the effects of inquiry–based learning (IBL) on the scientific argumentation skills of 36 Grade 8 students using a quasi-experimental, one–group pretest–posttest design. The instruments included six inquiry–based lesson plans and an argumentation test based on Toulmin’s model. Data was analyzed using descriptive statistics, paired t–test, normalized change, and effect size calculations. The results showed a statistically significant improvement in students’ argumentation skills (p < .001), with a normalized change of 0.75 and Cohen’s d_z = 1.74, indicating a substantial effect. A topic–level analysis revealed enormous effects for concrete concepts such as fluid pressure and friction (g_av > 3.50), while abstract concepts like force and field showed only medium–to–large effects (g_av ≈ 1.07). At the component level, claim, counterargument, and rebuttal improved substantially, whereas reasoning and evidence showed moderate gains. These findings indicated that IBL significantly enhances students’ scientific argumentation abilities, but additional instructional strategies are recommended for abstract topics.

Keywords: Inquiry–based learning, Scientific Argumentation, Physics Education

การดูดซับสีย้อมรีแอกทีฟบลู 19 ด้วยถ่านจากผักตบชวา

2025-05-22T07:14:28+00:00

Adsorption of Reactive Blue 19 Dye on Charcoal Prepared from Water Hyacinth

Watinee Chanmee, Hatairat Sukpreabprom, Tippavan Hongkachern and Kedsarin Meemon

รับบทความ: 18 พฤษภาคม 2568; แก้ไขบทความ: 17 กันยายน 2568; ยอมรับตีพิมพ์: 25 กันยายน 2568; Abstract online: 27 กันยายน 2568

บทคัดย่อ

การดูดซับเป็นวิธีที่นิยมใช้ในการบำบัดน้ำเสียที่ปนเปื้อนสีย้อมจากอุตสาหกรรมสิ่งทอ เนื่อง-จากทำได้ง่ายและมีประสิทธิภาพ งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความสามารถในการดูดซับสีย้อมรีแอคทีฟบลู 19 ด้วยถ่านที่เตรียมจากผักตบชวา โดยศึกษาภาวะที่เหมาะสมในการดูดซับ ได้แก่ ปริมาณของตัวดูดซับ เวลาในการดูดซับ และค่าความเป็นกรด–เบส (pH) ของสีย้อม ทำการทดลองแบบแบตช์และวัดค่าการดูดกลืนแสงของสีย้อมด้วยเทคนิค UV-Vis spectrophotometry จากผลการศึกษาพบว่า ปริมาณตัวดูดซับที่เหมาะสมคือ 0.25 กรัม เวลาในการดูดซับที่เหมาะสมคือ 120 นาที ค่าความเป็นกรด–เบสของสีย้อมที่ดูดซับได้ดีที่สุดเท่ากับ 10 นอกจากนี้ยังศึกษาไอโซเทอมของการดูดซับพบว่าไอโซเทอมของการดูดซับสีย้อมนี้สอดคล้องกับไอโซเทอมแบบแลงเมียร์ โดยมีค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ (R²) เท่ากับ 0.9921 แสดงว่าเป็นการดูดซับชั้นเดียวบนพื้นผิวที่เป็นเนื้อเดียวกัน จากการศึกษาจลนศาสตร์การดูดซับพบว่าสอดคล้องกับแบบจำลองสมการปฏิกิริยาอันดับสองเทียม (pseudo–second order) โดยมีค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ (R²) เท่ากับ 0.9990 แสดงให้เห็นว่าเป็นการดูดซับทางเคมี และถ่านจากผักตบชวามีความสามารถในการกำจัดสีย้อมรีแอกทีฟบลู 19 ซึ่งมีความเป็นไปได้ที่จะประยุกต์ใช้วัสดุนี้ในการกำจัดสีย้อมในน้ำทิ้งจากโรงงานฟอกย้อมสี จะช่วยลดปัญหามลภาวะทางสิ่งแวดล้อม และยังเป็นการนำวัสดุเหลือใช้ประจำท้องถิ่นมาใช้ประโยชน์อย่างคุ้มค่าด้วย

คำสำคัญ: การดูดซับ สีย้อมรีแอคทีฟบลู 19 ถ่าน ผักตบชวา

Abstract

Adsorption is a widely employed method for the treatment of dye–contaminated waste-water from textile industries due to its operational simplicity and high efficiency. This study aimed to evaluate the adsorption performance of charcoal prepared from water hyacinth for the removal of reactive blue 19 dye. Batch adsorption experiments were conducted to determine the optimal conditions, including adsorbent dosage, contact time, and pH. Dye concentrations were measured using UV-Vis spectrophotometry. The results showed that the optimal adsorbent dosage was 0.25 g, the optimal contact time was 120 min, and the most favorable pH for dye removal was 10. Adsorption isotherm analysis indicated that the experimental data were best fitted by the Langmuir isotherm model, with a correlation coefficient (R²) of 0.9921, suggesting monolayer adsorption on a homogeneous surface. The adsorption kinetics were well described by the pseudo–second order model, with R² value of 0.9990, indicating that chemisorption was the dominant mechanism. The findings confirm that water hyacinth–derived charcoal is a promising and low–cost adsorbent for the effective removal of reactive blue 19 dye from aqueous solutions. Its application in treating dye–laden effluents from textile industries could provide a sustainable and eco–friendly approach to wastewater management while adding value to local biomass waste.

Keywords: Adsorption, Reactive blue 19 dye, Charcoal, Water hyacinth

การเรียนรู้ด้วยแบบจำลองเป็นฐานเพื่อส่งเสริมความเข้าใจมโนทัศน์โลกและการเปลี่ยนแปลงของสามเณรนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2

2025-08-20T14:50:34+00:00

Model–Based Learning to Enhance Conceptual Understanding of the Changing Earth of Grade 8 Novice Monk Students

Monthira Somprasong and Pattawan Narjaikaew

รับบทความ: 14 สิงหาคม 2568; แก้ไขบทความ: 21 กันยายน 2568; ยอมรับตีพิมพ์: 26 กันยายน 2568; Abstract online: 26 กันยายน 2568

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและเปรียบเทียบความเข้าใจมโนทัศน์โลกและการเปลี่ยนแปลง ก่อนเรียนและหลังเรียน ของสามเณรนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โดยใช้การเรียนรู้แบบ จำลองเป็นฐาน กลุ่มเป้าหมายเป็นสามเณรนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ปีการศึกษา 2567 โรงเรียนพระปริยัติธรรมขนาดเล็กแห่งหนึ่งในจังหวัดอุดรธานี จำนวน 15 คน โดยใช้การสุ่มแบบกลุ่ม ใช้แบบแผนการวิจัยกลุ่มเดียวทดสอบก่อนเรียนและหลังเรียน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วย 1) แผน การจัดการเรียนรู้แบบจำลองเป็นฐาน เรื่อง โลกและการเปลี่ยนแปลง จำนวน 5 แผน 2) แบบทดสอบวัดความเข้าใจมโนทัศน์โลกและการเปลี่ยนแปลง เป็นแบบทดสอบ 2 ระดับ โดยทั้งระดับที่ 1 และระดับที่ 2 เป็นแบบปรนัย 4 ตัวเลือก วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ความถี่ ค่าเฉลี่ย ร้อยละ ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ทดสอบสมมติฐานโดยการทดสอบ t–test for dependent samples ผลการวิจัยพบว่า นัก-เรียนที่เรียนด้วยแบบจำลองเป็นฐานมีมโนทัศน์ทางวิทยาศาสตร์สูงขึ้นเนื่องจากในขั้นที่ 2 3 และ 4 ที่ส่งเสริมให้นักเรียนได้ลงมือปฏิบัติเพื่อสร้างแบบจำลองทางความคิดของตนเองขึ้นมา นักเรียนมีการแลกเปลี่ยนข้อมูล ลงมือกระทำและเกิดการเปรียบเทียบแบบจำลอง ในระหว่างทำกิจกรรมนักเรียนได้ทำกิจกรรมทั้งแบบเดี่ยวและกลุ่ม ทำให้นักเรียนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อเพื่อนร่วมชั้น มีการส่งเสริมทักษะการสื่อสารและทำงานเป็นกลุ่ม สามเณรมีความเข้าใจมโนทัศน์หลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 โดยความเข้าใจที่สอดคล้องกับแนวคิดทางวิทยาศาสตร์เพิ่มขึ้นอย่างชัดเจน

คำสำคัญ: การจัดการเรียนรู้แบบจำลองเป็นฐาน มโนทัศน์ โลกและการเปลี่ยนแปลง

Abstract

The purpose of this study was to examine and compare the conceptual understanding of “Earth and Changes” before and after instruction among Matthayomsuksa 2 novice monk students through the implementation of model–based learning. The participants were 15 novice monk students enrolled in the 2024 academic year at a small Buddhist secondary school in Udon Thani Province, selected through cluster random sampling. The study employed a one–group pretest–posttest design. Research instruments included 1) five model–based learning lesson plans on “Earth and Its Changes,” and 2) a two–tier, four–option multiple–choice test to assess conceptual understanding. Data were analyzed using frequency, mean, percentage, standard deviation, and a t–test for dependent samples. The findings indicated that students taught through model–based learning achieved significantly higher levels of scientific conceptual understanding. The learning improvement was particularly evident in stages 2, 3 and 4 of the model–based learning cycle, where students engaged in hands–on practice, constructed their own mental models, exchanged ideas, and compared models. Both individual and group activities fostered positive peer relationships, communication skills, and collaborative learning. Posttest results showed a statistically significant improvement in conceptual understanding at the .01 level, with a clear increase in scientifically accurate conceptions. Model–based learning effectively enhanced novice monk students’ conceptual understanding of “Earth and Its Changes,” improved their ability to construct scientific models, and promoted teamwork and communication skills.

Keywords: Model–based learning (MBL), Conceptual understanding, Earth and change

คุณภาพอากาศภายในห้องเรียนมหาวิทยาลัย: การวิเคราะห์เชิงทฤษฎีกรณีศึกษาจังหวัดชลบุรี

2025-09-19T10:17:12+00:00

Indoor Air Quality in University Classrooms: A Theoretical Modeling Approach with a Case Study in Chonburi

Rotchana Prapainop

รับบทความ: 4 กันยายน 2568; แก้ไขบทความ: 27 ตุลาคม 2568; ยอมรับตีพิมพ์: 2 พฤศจิกายน 2568; Abstract online: 2 พฤศจิกายน 2568

บทคัดย่อ

คุณภาพอากาศภายในอาคารสถานศึกษามีผลกระทบต่อประสิทธิภาพการเรียนรู้และสุขภาพของผู้ใช้อาคาร การศึกษานี้วิเคราะห์ความเข้มข้นของ PM2.5 และ CO₂ ในห้องเรียนอุดมศึกษาจังหวัดชลบุรี โดยใช้แนวทางการจำลองทางคณิตศาสตร์เชิงทฤษฎี ห้องเรียนกรณีศึกษามีความจุสูงสุด 46 คน พื้นที่ 64 m² ปริมาตร 185.6 m³ เป็นห้องปรับอากาศที่มีพัดลมระบายอากาศ ยังไม่มีระบบกรองอากาศหรือเครื่องฟอกอากาศ การศึกษาจำลองสถานการณ์ปัจจุบันและกรณีที่มีเครื่องฟอกอากาศ โดยใช้สมการสมดุลมวลในสภาวะคงตัว ผลการศึกษาพบว่าอัตราการแลกเปลี่ยนอากาศ 9.39 h^–1 เพียงพอรักษาระดับ CO₂ ไม่เกิน 1,000 ppm เมื่อใช้งานเต็มความจุ CO₂ ในห้องคำนวณได้ 829 ppm (กรณีกำหนด CO₂ ภายนอก 430 ppm) สำหรับ PM2.5 เมื่อไม่มีเครื่องฟอกอากาศ หากฝุ่น PM2.5 ภายนอกเท่ากับ 60 mg/m³ การคำนวณพบว่าภายในห้องจะมีฝุ่น PM2.5 เท่ากับ 47.49 mg/m³ การประเมินขนาดเครื่องฟอกอากาศเพื่อรักษาระดับ PM2.5 ภายในห้องให้ได้ 15 mg/m³ (เกณฑ์อากาศดีมาก) เมื่อฝุ่นภายนอก 30–70 mg/m³ จะต้องใช้ CADR 1,027– 4,745 m³/h หากต้องการควบคุมค่าฝุ่น PM2.5 ภายในห้องให้ได้ระดับที่ต่ำกว่า 25 mg/m³ (เกณฑ์อากาศดี) ต้องใช้ CADR 1,800 m³/h การเปรียบเทียบผลคำนวณกับการวัดจริงพบว่า I/O ratio ของ PM2.5 จากการคำนวณเท่ากับ 0.79 และจากการวัดแล้วปรับค่าเท่ากับ 0.75–0.79 (ห้องไม่มีเครื่องฟอกอากาศ) เมื่อ PM2.5 วัดได้ตั้งแต่ 4 mg/m³ ขึ้นไป แสดงให้เห็นความแม่นยำของแบบจำลอง แต่การปรับค่าที่ PM2.5 ต่ำกว่า 4 mg/m³ ยังไม่แม่นยำนัก ส่วน CO₂ ความแม่นยำในการทำนายขึ้นกับการกำหนดค่า CO₂ ภายนอก อัตราการระบายอากาศ และอัตราการผลิต CO₂ ในห้องที่เหมาะสม ข้อจำกัดของการศึกษา คือ เป็นการศึกษาเชิงทฤษฎี สมมติพารามิเตอร์เป็นค่าคงที่ และศึกษาเฉพาะภาวะคงตัว การศึกษานี้สามารถใช้เป็นแนวทางในการทำนาย CO₂ การประมาณขนาดเครื่องฟอกอากาศที่เหมาะสม และการทำนายระดับ PM2.5 ภายในห้องเรียนซึ่งเป็นประโยชน์ในการเลือกระบบฟอกอากาศสำหรับสถานศึกษาต่อไป

คำสำคัญ: ฝุ่นละอองขนาดไม่เกิน 2.5 ไมครอน คาร์บอนไดออกไซด์ ห้องเรียน การวิเคราะห์เชิงทฤษฎี คุณภาพอากาศภายใน

Abstract

Indoor air quality in educational buildings significantly impacts learning efficiency and occupant health. This study analyzes PM2.5 and CO₂ concentrations in higher education classrooms in Chonburi Province using theoretical mathematical modeling approaches. The case study classroom has a maximum capacity of 46 occupants, floor area of 64 m², volume of 185.6 m³, and is air–conditioned with exhaust fans but lacks air filtration or purification systems. The study simulates current conditions and scenarios with air purifiers using steady–state mass balance equations. Results indicate that an air exchange rate of 9.39 h^–1 is sufficient to maintain CO₂ levels below 1,000 ppm at full occupancy. Indoor CO₂ concentration was calculated at 829 ppm (assuming outdoor CO₂ of 430 ppm). For PM2.5 without air purification, when outdoor PM2.5 equals 60 mg/m³, calculations show indoor PM2.5 concentration of 47.49 mg/m³. Air purifier sizing assessment to maintain indoor PM2.5 at 15 mg/m³ (excellent air quality standard) with outdoor concentrations of 30–70 mg/m³ requires CADR of 1,027– 4,745 m³/h. To control indoor PM2.5 below 25 mg/m³ (good air quality standard), CADR of 1,800 m³/h is required. Comparison between calculated and measured with adjusted results shows PM2.5 I/O ratios of 0.79 (calculated) and 0.75–0.79 (measured and adjusted) for rooms without air purifiers when PM2.5 is equal or higher than 4 mg/m³, demonstrating model accuracy. However, for PM2.5 is smaller than 4 mg/m³, the accuracy of prediction is reduced. For CO₂, prediction accuracy depends on appropriate assumptions of outdoor CO₂ concentrations, ventilation rates, and indoor CO₂ generation rates. Study limitations include theoretical approach, constant parameter assumptions, and steady–state conditions only. This study provides guidance for CO₂ prediction, appropriate air purifier sizing estimation, and indoor PM2.5 level prediction in classrooms, which is beneficial for selecting air purification systems for educational institutions.

Keywords: Particulate matter 2.5, Carbon dioxide, Classroom, Theoretical analysis, Indoor air quality

หน้าปกใน

2024-12-24T13:33:21+00:00

กองบรรณาธิการ

2025-08-12T07:03:00+00:00

ที่ปรึกษา

คณบดีคณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ

(ศาสตราจารย์ ดร.ปรินทร์ ชัยวิสุทธางกูร)

บรรณาธิการ

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.สมเกียรติ พรพิสุทธิมาศ

บรรณาธิการจัดการ

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.ศิรินันท์ แก่นทอง

กองบรรณาธิการ

ศาสตราจารย์ ดร.พรรณี ลีกิจวัฒนะ / สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง

ศาสตราจารย์ ดร.วรรณทิพา รอดแรงค้า / สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี

ศาสตราจารย์ ดร.อรินทิพย์ ธรรมชัยพิเนต / มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์

รองศาสตราจารย์ ดร.กานต์ตะรัตน์ วุฒิเสลา / มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี

รองศาสตราจารย์ ดร.ขวัญจิต เหมะวิบูลย์ /มหาวิทยาลัยนเรศวร

รองศาสตราจารย์ ดร.ดวงเดือน สุวรรณจินดา / มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช

รองศาสตราจารย์ ดร.ประสาท เนืองเฉลิม / มหาวิทยาลัยมหาสารคาม

รองศาสตราจารย์ ดร.พัดตาวัน นาใจแก้ว / มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี

รองศาสตราจารย์ ดร.พิชาภัค ศรียาภัย / มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ

รองศาสตราจารย์ ดร.วุฒินันท์ รักษาจิตร์ / มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์

รองศาสตราจารย์ ดร.ศักดิ์ศรี สุภาษร /มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี

รองศาสตราจารย์ ดร.สุระ วุฒิพรหม / มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี

รองศาสตราจารย์ ดร.เสาวรัตน์ จันทะโร / จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

รองศาสตราจารย์ ดร.โสภณ บุญลือ / มหาวิทยาลัยขอนแก่น

รองศาสตราจารย์ ดร.อภิเดช แสงดี / มหาวิทยาลัยมหาสารคาม

รองศาสตราจารย์พเยาว์ ยินดีสุข / จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.กุลธิดา นุกูลธรรม / มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.ขวัญ เพียซ้าย / มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.จันทิมา ปิยะพงษ์ / มหาวิทยาลัยบูรพา

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.จุมพต พุ่มศรีภานนท์ / ข้าราชการเกษียณ, มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.ณัฏฐ์ ดิษเจริญ / มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.ธิดา อมร / มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.เชาวรีย์ อรรถลังรอง / ศูนย์พันธุวิศวกรรมและเทคโนโลยีชีวภาพแห่งชาติ (ไบโอเทค) สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ (สวทช.)

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.ทัศนียา ร. นพรัตน์แจ่มจำรัส / มหาวิทยาลัยมหิดล

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.บุญรอด ชาติยานนท์ / มหาวิทยาลัยศิลปากร

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.ประภากร ธาราฉาย / มหาวิทยาลัยแม่โจ้

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.ปิยรัตน์ ดรบัณฑิต / มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.ปิยะฉัตร จิตต์ธรรม / มหาวิทยาลัยมหิดล

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.เยาวนิตย์ ธาราฉาย / มหาวิทยาลัยแม่โจ้

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.วนินทร พูนไพบูลย์พิพัฒน์ / มหาวิทยาลัยนเรศวร

ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.อนิษฐาน ศรีนวล / มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ

อาจารย์ ดร.กานต์ยุพา จิตติวัฒนา / มหาวิทยาลัยมหิดล

อาจารย์ ดร.ธีรวัฒนา ภาระมาตย์ / มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

คุณวรรณวิมล เมฆบุญส่งลาภ / ศูนย์เครื่องมือวิจัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

Prof. Dr. Wee Tiong Seah / Melbourne Graduate School of Education, The University of Melbourne 234 Queensberry Street Victoria 3010, Australia

Dr. Bin Hong /China Institute of Medical Biotechnology, Chinese Academy of Medical Sciences and Peking Union Medical College, Taintanxili #1, Beijing 100050, China

Dr. Vandna Rai / National Research Centre on Plant Biotechnology, Indian Agriculture Research Institute, New Delhi 110012, India

ฝ่ายศิลป์และภาพ

นายสัญญา พาลุน

ฝ่ายจัดการและเลขานุการ

นางสาวกุลจิรา รักษาศิล

รูปแบบการทำนิพนธ์ต้นฉบับ

2025-08-12T08:05:58+00:00